Tijdens het Internationaal Mime Festival in Amsterdam gaf Bewth een staalkaart van zijn mogelijkheden. Na ‘Bossche Bollen’ werd ook ‘Ingeborg Euler 73 Tiet’ gespeeld. Dat stuk toonde, naast medespelers als een per transportband binnenwandelende karrenvracht zand en een vorkheftruck die het publiek verplaatste, ook scènes van op de Commedia dell’ Arte leunende personages. Deels als persiflage, deels als hommage aan een vroeger verleden en kunnen (foto 48-49).



De laatste productie uit deze eerste periode heette ‘Sterk en Plooibaar’, een stuk dat oorspronkelijk voor het toen nog als tabaksveiling dienende Frascati was ontworpen. Hamelberg bedacht een ruimtelijke indeling met behulp van cilinder- en zadelvormige kaasdoekconstructies. Het stuk leunde steeds sterker op improvisatie, trok aanvankelijk in beperkte opzet onder de naam ‘Graties Vibraties’ in de nieuwe studio aan de Herenmarkt een ander publiek aan, en werd uiteindelijk volledig gespeeld in Paradiso. De ‘overallpoppen’ die er ook in optraden en die samen de familie Determeyer vormden, reisden op de spoortrajecten Amsterdam–Utrecht–Amersfoort onder begeleiding van hun vleselijke collega’s (foto 50-51).