Over de omvang, de plaatsing en de verplaatsing van het publiek. In een nieuw te bespelen ruimte blijkt, na een start van wennen en verkennen, improviseren en luisteren, dat na zo’n week of twee, een of meer stoelen wat definitiever blijven staan: die plek lijkt bestemd om mettertijd een plaats te worden voor het publiek. Dan wordt de tijd rijp om en beslissing te nemen over de vorm en de precieze richting van een te plaatsen tribune, én vooral ook, een beslissing over het aantal toeschouwers dat deze plaats kan verdragen, of liever, hoeveel toeschouwers aldaar optimaal toe kunnen schouwen. Dan blijkt, ook uit ervaring, dat dit een relatief klein aantal is, gemiddeld tussen de twintig en veertig personen. Zo’n overzichtelijke groep kan zich bovendien van de ene naar een andere stoelenopstelling verplaatsen zonder dat de draad van de voorstelling en de boog van de aandacht verbroken worden. Die verplaatsing geschiedt meestal lopend, maar soms per rijdende tribune en een enkele keer met de suggestie van varen (Leyduin). In een klein aantal producties tenslotte maakt de gegeven ruimte het noodzakelijk om, althans voor een deel van de voorstelling, het publiek op te splitsen over drie à vier groepjes die ten opzichte van elkaar zo zijn geplaatst dat zij elkaar misschien wel kunnen horen, maar niet kunnen zien.