Later bleek het, nog steeds onuitsprekelijk, ook in kapitaal een grafisch pakkend logo te zijn. De eerste stukken werden volledig in de studio gemaakt en daar ook gespeeld, eerst nog geconcentreerd op het stukje plattevloertoneel van het Micro Theater, maar allengs ook vrijer in de ruimte waarbij de opstelling van het soms onder plastic ingepakte publiek de speelvlakken bepaalde. De inspiratie voor de stukken werd mede gevonden in literatuur en schilderkunst.

Een glimp van locatietheater gaf de voorstelling op 17 maart 1967 in de Utrechtse Janskerk te zien. Onder de noemer ‘Beweeg 67’ organiseerde de Utrechtse Studenten-vereniging Prometheus een drieluik van voorstellingen in drie middeleeuwse Utrechtse kerken door de groepen: Eigentijdse Dans van Koert Stuyf in de Geertekerk, Teater Terzijde van Annemarie Prins in de Buurkerk en Werkgroep Bewegingstheater in de Janskerk. Deze voorstelling in de Utrechtse Janskerk had in de ogen van publiek, kritiek én vooral de groep zelf zo’n niveau dat besloten werd de werkgroep los te koppelen van de school en een zelfstandige theatergroep op te richten: Bewegingstheater Bewth. De mimespeler Luc Boyer voegde zich bij de artistieke leiding. Ben Zwaal werd de eerste zakelijk leider en bleef dat tot 1970, waarna hij in andere functies tot 2005 aan de groep verbonden bleef. Er vonden al snel twee belangrijke optredens plaats in het Stedelijk Museum van Amsterdam. Zowel bij de tentoonstelling van Agis en Jones als bij die van de Liga Nieuw Beelden reageerden de Bewth-spelers op de ruimtelijke indeling, de kleur en de aanwezige objecten (foto 30-33).